دختري بود نابيناکه از خودش تنفر داشت که از تمام دنيا تنفر داشت و فقط يکنفر را دوست داشت دلداده اش را و با او چنين گفته بود« اگر روزي قادر به ديدن باشم
حتي اگر فقط براي يک لحظه بتوانم دنيا را ببينم
عروس **** گاه تو خواهم شد »***و چنين شد که آمد آن روزي
که يک نفر پيدا شدکه حاضر شود چشمهاي خودش را به دختر نابينا بدهد
و دختر آسمان را ديد و زمين را رودخانه ها و درختها را آدميان و پرنده ها را
و نفرت از روانش رخت بر بست***دلداده به ديدنش آمد و ياد آورد وعده ديرينش شد :« بيا و با من عروسي کن ببين که سالهاي سال منتظرت مانده ام »***دختر برخود بلرزيدو به زمزمه با خود گفت:« اين چه بخت شومي است که مرا رها نمي کند ؟ »
دلداده اش هم نابينا بود و دختر قاطعانه جواب داد:قادر به همسري با او نيست***
دلداده رو به ديگر سو کرد که دختر اشکهايش را نبيند و در حالي که از او دور مي شد گفت«پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشي »

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: